Fıkıh dilinde 'sefîf', aklı olduğu halde, şeriatın ve aklın gereklerine aykırı bir şekilde hareket eden, malını gereği gibi kullanmayan demektir. Nitekim aklı başında, aklını iyi kullanan, doğru yolu bulabilen kimseler 'rüşd' sahibi denir.



Sefih, aklı ve dini noksan kimsedir. Aklın ve dinin gereklerine aykırı hareket eder. Ya ahmaktır, ya da yaptığı hatayı görmeyerek fâsık olan kimsedir. Fâsıklık yaparak Allah'a isyan eder, aklını iyi işlerde kullanmayarak zarara uğrar. [2]