İnsanlar "bilgisiz" ve "görgü"süz olarak dünyaya gelirler. Gördükleri eğitim ve öğretim onları görgülü ve bilgili hale getirir. Ama insanlarda unutma özelliği vardır. Bu sebeple bir zamanlar çok iyi bildikleri bir şeyi bir müddet sonra bilemez olurlar. Unutulan şeylerin yerini başka şeyler alır. İnsanda cahillik esas olduğu için bununla mücadelenin sürekli olması, eğitim ve öğretimin devamlı yapılması gerekir. Bu sebeple öğrenme beşikten mezara kadar devam etmesi gereken bir iştir. Öğrenme herkesin tabii olarak ihtiyaç duyduğu bir şey olduğundan bununun hava gibi su gibi ya da en azından ekmek gibi kolayca elde edilebilecek bir konumda olması gerekir. Her toplumda öyle bir eğitim ve öğretim kurumu olmalı ki, orada, her kesin ihtiyaç duyacağı bilgiler ilkokul seviyesinden üniversite, hatta lisans üstü ve doktora seviyesine kadar öğretilebilmeli ve oraya giriş için hiç bir formalite aranmamalı, orası herkesin çekinmeden girebileceği bir yer olmalıdır. Yaşı, bilgi seviyesi, sosyal durumu ve cinsiyeti farklı olan her insan, bu farklılığın önemsenmediği bir eğitim ve öğretim kurumuna, hiç kimseye sormadan, hiç kimsenin bakışlarıyla rahatsız edilmeden ve masrafa girmeden canı istediği zaman girme imkanına sahip olmalıdır. Burada sadece bilgi değil, görgü kurallarını da öğrenmelidir. "Bu, tatlı bir hayaldir." denebilecek böyle bir müesseseye müslümanlar ilk günden beri sahiptir. [72]