nın Çeşitleri:



        



Dinimize göre iftiranın her türlüsü haramdır. Allah iftira edenleri (müfterileri) sevmemektedir. En büyük müteri ise ‘şirk’ koşan müşriklerdir. Çünkü onlar Allah’a ortaklık iftirası atmaktadırlar.



Muaz ibnu Esed el-Cühení anlatıyor: Rasûlüllah (sav) buyurdular ki:



“Kim bir mü’mini bir münafıka karşı korursa, Allah (cc) da onun için Kıyamet günü, etini cehennem ateşinden koruyacak bir melek gönderir. Kim de bir müslümana kötülenmesini isteyerek iftira atarsa, Allah (cc) onu, Kıyamet günü, cehennem köprülerinden birinin üstünde, söylediğinin (günahından temizlenip) çıkıncaya kadar hapseder.” (Ebu Davud, Edeb/Hadis no: 4883, 4/270)



İffetli bir kadına zina iftirası atanlar hakkında dünyada ve ahirette oldukça ağır cezalar vardır. (24 Nûr/23-25, Burada yine iftira anlamına gelen ‘rema’ fiili kullanılmıştır.)



‘İftira’nın bir anlamı da, içinde fesat olan şeyi ortaya çıkarmak, yalan sözü uydurmak demektir. Kur’an, burdan hareketle şirk, zulüm ve yalan yerine ‘iftira’ kelimesini kullanmaktadır.



“….Kim Allah’a şirk koşarsa, doğrusu büyük bir günahla (Allah’a) iftira etmiş olur.” (4 Nisa/48)  Âyetinde olduğu gibi ‘şirk’ Allah hakkında bir iftiradır. Gerçekte O’nun ortağı yoktur, Müşrikler ise ortağı ve benzeri olmayan Allah’a, kendileri bir eş uyduruyorlar.



*Allah (cc) adına helâl ve haram ölçüleri koyanlar (3 Âli Imran/94),



*Din’i değiştirip, Peygamberimizin özelliklerini ilâhí kitaplardan silenler (6 En’am/21), kendisine vahy gelmediği halde ‘bana da vahyediliyor’ diyenler (6 En’am/93),



*Allah’tan kendisine bir ilim (vahy) gelmediği halde O’nun adına hüküm koyanlar (6 En’am/144),



*Allah’tan başkasını ilâh edinenler (18 Kehf/15) apaçık bir iftira içindedirler.



Kur’an bir çok âyette ‘iftira’yı yalan anlamında kullanıyor. Allah’a karşı yalan uyduranlara (iftira edenlere) en büyük zalim diyor. (7 A’raf/37. 10 Yunus/17. 11 Hûd/1. 5 Maide/103, v.d.)



İnkârcıların bu iftirası ya taptıkları putların hak olduğunu iddia etmeleri şeklinde, ya Allah’ın âyetlerini yalanlama, ya O’nun adına din uydurma, ya O’ndan gelen vahy’i yalan sayma, kendilerini kurtulanlardan kabul etme, Allah’ın haksızlık yapacağını düşünmeleri, ya kesin âyet geldiği zaman inanacaklarına yemin etmeleri, ya da müşriklerin kendi yaptıklarını doğru ve süslü görmeleri şeklinde ortaya çıkmakyadır.



İnanmayanlar, Kur’an’ı peygamber uydurdu (iftira etti) diyorlardı. Kur’an, onların bu iddialarını reddediyor. (10 Yunus/38. 11 Hûd/13,35. 32 Secde/3, v.d.)



Kur’an’ın ifadesiyle, şirk koşanlar, zulme sapanlar, din adına yalan söyleyenler, ya da kendi kafalarından din uyduranlar, Allah adına aslı astarı olmayan inançlar ve hükümler uyduranlar iftira içindedir. İftiranın bu çeşidi çirkinlik bakımından daha kötü, zarar verme bakımından daha geniştir.